RAMİZ KAAN OKTAR Sakarya Adapazarı’nda yaşayan Sevinç Onur, 13 yaşından bu yana annesinin hayali olan terzilik mesleğini yapıyor. Meslekte 69 yılı geride bırakan 82 yaşındaki Sevinç Onur, evinin balkonunda diktiği ürünleri, çocuklara hediye ediyor. Papuççular Mahallesi’nde ikamet eden Sevinç Onur, annesinin hayalini gerçekleştirmenin sevincini yaşadığını söyledi. Eşi Erdinç Acar’ı 32 yaşında bir trafik kazası sonucu kaybeden Onur, dikiş yapmadan duramadığını ve tek amacının çocukları mutlu edebilmek olduğunu belirtti. Diktiklerini çocuklara ücretsiz veren Sevinç Onur, yaşam öyküsünü anlattı. “AĞRI’DA HALK EĞİTİM KURSUNA KATILDI” Hayatının İstanbul’da geçtiğini ve annesinin terzi olmasında etkili olduğunu belirten Onur, şöyle konuştu: “Benim annemin hayatı İstanbul’da geçmiş. Annem çok lüks terzilerde kıyafet diktiriyormuş. Bu yüzden ‘Kızım olursa terzi olarak yetiştireceğim’ demiş. Annem işi öğrenmem için köydeki kadınları bizim eve getirirdi. Ben de 13 yaşında dikiş dikiyordum. Babamın görevi nedeniyle o dönem Ağrı’daydık. O zaman kapımız çalındı. Bir hanımefendi, ‘Ben Halk Eğitim öğretmeniyim. Buradaki insanlar çok geri kalmış. Dikiş hocası olarak onlara öğreteceğim. Sizin kızınızı da listenin başına yazalım’ demiş. Annem de benim dikiş dikebildiğimi söylemiş. Hocanın ısrarı sonucu benim adım listeye yazıldı. Ağrı’da kurs başlayınca ‘Kadınlar kursa başladı’ diye herkese haber verildi. İlerleyen zamanlarda ise okulda sergiler açıldı, dikişler dikildi. Kursun müdiresi bir gün beni çağırdı. Bana ‘Bu kadifeleri kim işliyor’ diye sordu. Ben o zaman 15 yaşındaydım. Benim yaptığımı öğrenince müdire hanım ‘Sen zengin ailenin kızısın galiba’ dedi. Ben de ‘Buranın ağasının hanımının kıyafetlerini dikiyorum’ dedim. O da beni tebrik etti.” “ÖMÜR BİTTİ” Her gün makinenin başına geçerek dikiş yaptığını söyleyen Onur, “Uykudan kalkınca ‘Bugün ne dikecektim’ diyorum. Bu artık bende alerji gibi bir şey oldu. Dikiş dikmeden yapamıyorum. Allah’ıma şükür görüyorum. Gözlüksüz bir iğneyi geçiremiyorum ama görüyorum. Sadece ayaklarım ağrıyor. Parayla değil, dikiyorum veriyorum çocuklara. Zaten burada kumaşlar dolu. Ne zaman dikeceğim de bitireceğim bunları, ömür bitti. Ben yardım etmeyi seviyorum. Zaten o kadar kumaşı ne yapacağım sonra” dedi.