Bundan Tam 3 yıl Önceydi haberlerde Van'da Depremini izliyordum aklıma ilk gelen Kıştı Üşüyecekti enkazdakiler. Gözlerimden akan yaşı silerken Her gün Gururla taşıdığım Kırmızı Kahraman kıyafeti giyiyordum, Hadi Çal .... olasıca telefon diyordum gitmeliyim. Bir UMKE'ciye En büyük eziyet deprem olmuş ve oraya gidememiş olmasıdır..
Aldığım Eğitim ve devletimizin yediğim ekmeğinin suyunun karşılığını vermem gerekirdi. Uyku Yoktu, Açlık Yoktu, Enkazın tozunda Yaşayan Vatandaşım var ihtiyaçlarımı ertelemek gerek beraber yutmalıydık tozu. UMKE kıyafetle değil ENKAZ TOZUNU YUTMAKTAN GEÇER !!!

Vana ulaştığımda herşey bitmiş sadece hastaneye yardım ortalığı toplama görev seçme yoktu elbette ama hırsım damarlarımı kemiriyordu ilk gidenleri kıskanıyor ve bende enkazda el tutmak istiyordum yüzünü silmek bak ben UMKECİ geldi deyip hayallerinin perdesini aralayan biri olmak isterdim. Kendimi fındık fıstık takıl der gibiydi ufaksın büyük UMKECİLER benim dayım daha çok ben giderim elbet, kaldığım Sustum Eydim Kafamı  kaldık 15 gün UMKECİLER kalmadı çekilmişlerdi sessiz bir il olmuştu..Son kez bir daha gürültüyle uyanmıştı saat : 20.30 da kader tam terse dönmüştü dayısı olanlar değil ben vardım bu sefer borç ödeme zamanıydı hadi İlker dedim..Bismillah diyer başladığım işte 75 yatan 16 yoğun bakım hastanın haricinde Bayram Otelde Bekliyordu gece uzun ve soğuktu sert uykusuz 48 sonra mutluydum ellini tuttuğum 91 kişi tuturdu RABBİM verdi gücü sağolsun Hakkım helaldir milletime... Yıl dönümünde Vanda ölenleri Saygıyla Anıyorum Kurtardığım Kişilerde Sevgiyle Selamlıyorum...